Eski dosyaları silerken

bunu buldum. Bir sene önce yazmışım. Şimdiyse siliyorum.. Yazdıklarımın kaybolmasını sevmediğimden hep. O kadar çok şey değişmiş ki ama..


Seviyorum seni. Senden önce sevmiştim, senden sonra da sevecegim elbette, ama ne öncekileri senin kadar sevmiştim ne de sonrakileri bu kadar sevebileceğim. Aklımdan çıkacaksın arada ve ben mutlu olacağım artık düşünmüyorum diye ama tekrar döneceksin, daimi parçamsın bir süredir. Bunu istesen sen de görürdün, ama bana baktığında beni görmüyorsun bile, senin kalbinde ben hiç olmadım ki yıllardır. İlk farkettiğimde içimde birşeyler ölmüştü, kendimi kontrol de edememiştim üstelik ki bu kontrolsüzlük bana seni kaybettirdi, az da olsa sahip olduğum kısmını. Şimdiyse kan kusup kızılcık şerbeti içtim diyebiliyorum en azından, elbette kendim için umutlarım azalmakta olsa da var, yine de mutlu olman için verebileceğim tüm desteği sana vereceğim, bu mutluluk başkasıylaysa bile. Arada kırılıyorum ama artık senin de elinde olmayan şeyler için kızmayı bıraktım. Sana geçmişte ne zaman kızdıysam bir hata yaptım, daha fazla hatayı kaldırabileceğimi de sanmıyorum. Belki sabırlı olursam, belki yıllarca yanında yakınmadan durursam beni farkedersin, sen de beni seversin, benim seni sevdiğim kadar çok değil belki ama yetecek kadar.. Senede birkaç kez göreyim seni, ya da birkaç senede bir farketmez, kopmayayım ama senden.. Hislerimi bilmek zorunda değilsin, sadece arkadaş olarak yanında tut beni, dururum biliyorsun. Salağım. Bu yüzden çok salağım, yine de kararlıyım. Çevremin düşünceleri bunu engelleyemiyor, iyiliğimi istediklerini bilsem de keşke bana destek olsalardı. Neyse, mühim değil. Neredeyse aynı şeyleri çok daha önce yaşamış olan birisi yanımda, her ne kadar böyle durumlarda birbirimizin sözünü dinlemesek de, minnettarım.