Birkaç gündür ekstra bir yastıkla uyuyorum. Hayır bir yerim ağrımıyor, hayır kötü emellerime de alet etmiyorum.. Sadece Pazar gününden beri saçmasapan bir boşluk hissiyle bir şeye sarılmadan yapamıyorum geceleri.
Elbette o beni kıskacına alamıyor ama olsun; senin hayalini kuruyorum ben de: saatlerce incelemiştim seni aklıma kazımak için her ayrıntıyı. Yeni baştan inceliyorum yüzünü, gittiler hepsi senin suçuun diye sızlandığın favorilerin, kirli sakalın ve sakalının çok ilginç bir biçimde(ya da belki normali odur) dairesel çıkması, yanağındaki yarım dairelerin üstünden parmaklarımla geçişim.. Muhteşem dudaklar, düzgün bir burun, kaşlar, rengine bayıldığım ama o esnada göremediğim gözler, şaşırtıcı bir biçimde uzun kirpikler.. Ama en çok da ellerin. Elim elindeyken o kadar çok inceledim ki n'olur hep böyle olsun diye umarak.. Gerçi beni bilirsin karamsar bir insanım elbette o kadar şanslı olacağıma inanmıyorum(belki inançsızlık bir sorundur, bilmiyorum.).
Tek bildiğim bunu yapmaya(yastığa sarılmaya değil, sana) bir ömür devam edebileceğimdi ama şimdi.. Aklımı yitirecek derecede özlüyorum seni.
Sanırım beni evcilleştirdin, ve yine sanırım ben bu gözyaşlarını seve seve riske etmiştim..
