Birazcık da kendim için ağlamak istiyorum

Hayatımı aslında zorlaştıran yine ben olduğum için. Yok mu değiştiremediğim şeyler, insanlar var elbette ama bunlardan birisi hariç diğerleriyle olan ilişkilerim benim elimde. Hiç kendi yararıma olan şeyleri yapmıyorum ama. Gitmiyorum gitmek en iyi seçenekken.

O bir adanın içindeki siren benim için. Yaklaşmamı istemiyor, gerçek yüzünü gördüğümde ve canavar olduğunu anladığımda onu öldürürüm diyedir belki, ama gitmeme de izin vermiyor. Ne zaman adanın açıklarından uzaklaşmaya çalışsam güzel şarkısı kulaklarımda, gitmiyor. Tabii ki tek sebep bu değil ama kendi hayatım yaşamama bayağı bir engel oluyor. Ne yapacağımı bilmiyorum, senelerdir bu böyle üstelik son zamanlarda şarkısı bile silikleşti, duygularımdaysa bir değişiklik yok. Acı çekiyorum; bu benim suçum. Gidemiyorum, gidemeyeceğimi de biliyorum bu bir kararsızlık durumu değil. ama.. acaba.. gitmiş gibi mi yapsam? beni özler mi yine şarkı söyler mi? Ya da bir daha sesini duymam da etkisi bir süre sonra geçer mi?

Beni sevecek olan insanlar gerçekten bu halimle de sever mi noktasız? Kimse sen değil bunu bazen unutuyor gibisin. Sevmeyecekler çünkü ben onları sevemeyeceğim ve beni sevmelerine izin vermeyeceğim. Bunların hepsini bilinçsiz yapacağım üstelik. Yıllardır yapıyorum.

Eski dosyaları silerken

bunu buldum. Bir sene önce yazmışım. Şimdiyse siliyorum.. Yazdıklarımın kaybolmasını sevmediğimden hep. O kadar çok şey değişmiş ki ama..


Seviyorum seni. Senden önce sevmiştim, senden sonra da sevecegim elbette, ama ne öncekileri senin kadar sevmiştim ne de sonrakileri bu kadar sevebileceğim. Aklımdan çıkacaksın arada ve ben mutlu olacağım artık düşünmüyorum diye ama tekrar döneceksin, daimi parçamsın bir süredir. Bunu istesen sen de görürdün, ama bana baktığında beni görmüyorsun bile, senin kalbinde ben hiç olmadım ki yıllardır. İlk farkettiğimde içimde birşeyler ölmüştü, kendimi kontrol de edememiştim üstelik ki bu kontrolsüzlük bana seni kaybettirdi, az da olsa sahip olduğum kısmını. Şimdiyse kan kusup kızılcık şerbeti içtim diyebiliyorum en azından, elbette kendim için umutlarım azalmakta olsa da var, yine de mutlu olman için verebileceğim tüm desteği sana vereceğim, bu mutluluk başkasıylaysa bile. Arada kırılıyorum ama artık senin de elinde olmayan şeyler için kızmayı bıraktım. Sana geçmişte ne zaman kızdıysam bir hata yaptım, daha fazla hatayı kaldırabileceğimi de sanmıyorum. Belki sabırlı olursam, belki yıllarca yanında yakınmadan durursam beni farkedersin, sen de beni seversin, benim seni sevdiğim kadar çok değil belki ama yetecek kadar.. Senede birkaç kez göreyim seni, ya da birkaç senede bir farketmez, kopmayayım ama senden.. Hislerimi bilmek zorunda değilsin, sadece arkadaş olarak yanında tut beni, dururum biliyorsun. Salağım. Bu yüzden çok salağım, yine de kararlıyım. Çevremin düşünceleri bunu engelleyemiyor, iyiliğimi istediklerini bilsem de keşke bana destek olsalardı. Neyse, mühim değil. Neredeyse aynı şeyleri çok daha önce yaşamış olan birisi yanımda, her ne kadar böyle durumlarda birbirimizin sözünü dinlemesek de, minnettarım.

Biri var

ki o benim elveda'm. ki o bunu mutlaka anlar. ki ne olur ne olmaz en ufak bir fikrim bile yok. sad.ece özledim.